کد مطلب:188745 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:154
القای روح ظلم ستیزی در پیروان
امام باقر (ع) هر چند برای از میان برداشتن حاكمان جائر، به قیام علنی و جمع آوری نیروی رزمی رو نیاورد؛ زیرا اصولا شرایط را متناسب نمی دید و یاران كافی در اطراف خویش سراغ نداشت، اما روح ظلم ستیزی و انزجار از فرمانروایان ستمگر را در كالبد پیروان و اصحاب خویش می دمید.
امام باقر (ع) منكر جهاد و مبارزه ی علنی و مسلحانه علیه حكام فاسد نبود، بلكه چنین اقدامی نیاز به نیروهایی ایثارگر و صادق داشت و امام از چنین یارانی به حد كافی برخوردار نبود. آن حضرت می فرمود:
هرگاه به تعداد اهل بدر - سیصد و سیزده نفر - گرد امام جمع شوند، بر امام واجب می شود كه قیام كند و علیه حكومت اقدام نماید. [1] .
چه بسا امام باقر (ع) این بیان را در پاسخ كسانی داده باشد كه انتظار داشتند آن حضرت دست به انقلاب و نهضت مسلحانه بزند، ولی امام به ایشان یادآور شده كه از یاوران لازم برخوردار نیست. با این حال، امام باقر (ع) در راستای زنده نگاه داشتن
[ صفحه 140]
اصول سیاسی اسلام، از تقویت روح ظلم ستیزی در اصحاب خود غافل نبود، و از ابراز انزجار نسبت به والیان و فرمانروایان ناصالح دریغ نداشت، بلكه با بیان های مكرر می فرمود:
هنگامی كه پدرم - علی بن الحسین - در آستانه ی وفات قرار داشت، مرا به سینه ی خود چسبانید و به من سفارش هایی كرد، از آن جمله كه: ای فرزندم! از ستم نسبت به بی پناهانی كه جز خدا یاوری ندارد، بپرهیز. [2] .
در روایتی دیگر امام می فرماید:
ستم در دنیا، سیاهی و ظلمات در جهان آخرت است. [3] .
و نیز می فرماید:
هیچ كس نسبت به دیگری ظلم نمی كند، مگر این كه خداوند از ناحیه ی جان یا مال او را مؤاخذه كرده، تقاص می نماید، اما ظلم و گناه میان انسان و خدا، با توبه بخشیده خواهد شد. [4] .
امام (ع) حتی از همگامی با ظالمان و همدلی با ایشان نهی كرده و می فرماید:
شخصی كه ستم می كند و كسی كه او را یاری می دهد و فردی كه در دل از عمل ظالم راضی می باشد، هر سه شریك جرم خواهند بود. [5] .
امام باقر (ع) منكر جهاد و مبارزه ی علنی و مسلحانه علیه حكام فاسد نبود، بلكه چنین اقدامی نیاز به نیروهایی ایثارگر و صادق داشت و امام از چنین یارانی به حد كافی برخوردار نبود. آن حضرت می فرمود:
هرگاه به تعداد اهل بدر - سیصد و سیزده نفر - گرد امام جمع شوند، بر امام واجب می شود كه قیام كند و علیه حكومت اقدام نماید. [1] .
چه بسا امام باقر (ع) این بیان را در پاسخ كسانی داده باشد كه انتظار داشتند آن حضرت دست به انقلاب و نهضت مسلحانه بزند، ولی امام به ایشان یادآور شده كه از یاوران لازم برخوردار نیست. با این حال، امام باقر (ع) در راستای زنده نگاه داشتن
[ صفحه 140]
اصول سیاسی اسلام، از تقویت روح ظلم ستیزی در اصحاب خود غافل نبود، و از ابراز انزجار نسبت به والیان و فرمانروایان ناصالح دریغ نداشت، بلكه با بیان های مكرر می فرمود:
هنگامی كه پدرم - علی بن الحسین - در آستانه ی وفات قرار داشت، مرا به سینه ی خود چسبانید و به من سفارش هایی كرد، از آن جمله كه: ای فرزندم! از ستم نسبت به بی پناهانی كه جز خدا یاوری ندارد، بپرهیز. [2] .
در روایتی دیگر امام می فرماید:
ستم در دنیا، سیاهی و ظلمات در جهان آخرت است. [3] .
و نیز می فرماید:
هیچ كس نسبت به دیگری ظلم نمی كند، مگر این كه خداوند از ناحیه ی جان یا مال او را مؤاخذه كرده، تقاص می نماید، اما ظلم و گناه میان انسان و خدا، با توبه بخشیده خواهد شد. [4] .
امام (ع) حتی از همگامی با ظالمان و همدلی با ایشان نهی كرده و می فرماید:
شخصی كه ستم می كند و كسی كه او را یاری می دهد و فردی كه در دل از عمل ظالم راضی می باشد، هر سه شریك جرم خواهند بود. [5] .
[1] اذا اجتمع للامام عدة اهل بدر - ثلاث مائة و ثلاثة عشر - وجب عليه القيام و التغيير. بحار 100 / 49.
[2] لما حضرت علي بن الحسين (ع) الوفاة، ضمني الي صدره ثم قال...: يا بني اياك و ظلم من لا يجد عليك ناصرا الا الله. بحار 75 / 308.
[3] الظلم في الدنيا هو الظلمات في الآخرة. بحار 75 / 312.
[4] ما من أحد يظلم بمظلمة الا اخذه الله بها في نفسه او ماله، و اما الظلم الذي بينه و بين الله فاذا تاب غفرله. بحار 75 / 331.
[5] العالم بالظلم و المعين له و الراضي به شركاء ثلاث. بحار 75 / 377.